18 mei 2014: dag 11 – Mealhada – Agueda 24km

Dag allemaal,
Gisteren, iets later dan 14.15u., kon hij nog aanschuiven aan de tafel.
Hij heeft zich daar getrakteerd op de “menu del dia”. Iets duurder dan gewoonlijk maar het smaakte overheerlijk.
Er werd hem een ganse fles wijn gepresenteerd, maar daarvan heeft hij de helft gespaard voor ’s avonds. (verstandig hé!)
En dan genieten van, een meer dan verdiende, siesta.
In eerste instantie had hij gedacht om niet meer terug naar het stadje te gaan. Maar na zijn dutje besliste hij om toch even naar de Lidl terug te gaan  die hij op zijn wandeling ’s middags gezien had.
Zoals reeds eerder vermeld, moet een pelgrim altijd zorgen dat hij voorzien is van wat extra proviand en daar had hij nu tijd voor.
Dus terug op stap en alvorens het fruit en bet brood te gaan kopen, wandelde hij nog even rond in het stadje en bezocht de kerk.
Toen Luc op 8 februari 2014 de pelgrimszegen in de Kathedraal van Mechelen kreeg, beeldde, tijdens de viering, een oma van het compostelagenootschap een tafereel uit in samenwerking met haar kleinkinderen en dit geïnspireerd op dit verhaal:
De takkenbos
Er was eens een man die drie zonen had. Tot groot verdriet van de man maakten de drie jongens altijd ruzie. Op een dag zei de vader: ‘Breng me zoveel takken als je kunt dragen!’ De jongens renden het bos in om takken te verzamelen en alle drie kwamen ze terug met een grote bos takken. “Neem nu ieder 1 tak’, zie de vader ‘en probeer die te breken.’ ‘Hartstikke makkelijk’, zeiden de jongens en ze braken hun stokken doormidden. ‘Bind nu alle stokken met een touw samen’, zei de vader ‘ en probeer nu de hele bos takken te breken.’ Ze probeerden het om de beurt, maar de takken, die afzonderlijk zo gemakkelijk gebroken konden worden, waren samengebonden zo sterk als staal. ‘Zie je’, zei hun vader, ‘wat jullie met deze stokken doen kan ook met jullie gebeuren. Wanneer je altijd alleen voor jezelf vecht, ben je alleen en kun je gemakkelijk aangevallen en gebroken worden. Maar samen zijn jullie sterk, dat geldt voor stokken, maar ook voor mensen.’

Op het einde van de viering kreeg elke pelgrim een busseltje als symbool om al diegenen die hij thuis achterlaat in zijn hart mee te dragen en de sterke band te bewaren. Bij ons thuis ligt het busseltje op de tafel in de living en wees gerust ik volg hem op de voet in gedachten.

 

 

 

Gisterenavond waren ze met een achttal pelgrims verzameld in de albergue.
Heel wat ervaringen werden gewisseld en er was een echt goede sfeer. Rond 21u. lag iedereen in bed te ronken.
Vanmorgen was er in de “dormitorio” van de mannen al iets na 5u. gerommel en gestommel.
De vroege vogels begonnen al met de voorbereidingen voor hun vertrek.
Zo kwam het dat Luc en Istvan geen oog meer konden dichtdoen en ook maar besloten om zich klaar te maken en rond 6.30u verlieten ze de “piccobello” herberg waar ze prinselijk gelogeerd hebben.
Volgens de paal, die bij de ingang staat, is het van hieruit nog 303 km. Maar volgens de gegevens in hun boek is het nog iets meer. We zien wel hoe het verloopt.
Vandaag is hun doel Agueda. Vermits ze gisteren ongeveer 2km verder gestapt hebben dan het centrum, staan er vandaag 24km op het programma.

Bij het vertrek was het vanmorgen een beetje fris maar al snel werd het al behoorlijk warm. De weersverwachtingen voorspellen rare dingen maar we gaan niet vooraf panikeren hé.
Daarnet rond 15.30u. aan de telefoon weer enthousiaste berichten.
De dag was schitterend verlopen en tot nu toe blijft het weer zeer warm.
Het werd een dag met veel afwisseling in het landschap. Het is nog heel vroeg en iedereen is schijnbaar nog van zijn zondagsrust aan het genieten.
Ze passeren verschillende kleine dorpjes waar ze in bewondering staan voor de het mooie fontein waarop de beeltenis van Sint Antonius van Padua prijkt. Hij wordt in deze streek erg vereerd.
Gelukkig kunnen ze wat verfrissing vinden in de bos, waar de wegen niet altijd even gemakkelijk te bewandelen zijn.
Regelmatig gunt Luc zich even de tijd om stil te staan zo kan hij al het mooie eventjes laten bezinken.
De drinkbus wordt vaak aangesproken, want voldoende water is de gouden regel voor de pelgrim.

Gelukkig zijn er onderweg hier en daar bronnen met drinkbaar water om de bus bij te vullen.
Maar er wordt ook tijd gemaakt om in een cafeetje onderweg te genieten van een kopje koffie.
Toen hij onderweg een kiwi -plantage ontdekte, dwaalden zijn gedachten naar onze ontbijttafel, die meestal door Luc klaargezet wordt en waarbij steevast een kiwi op mijn bord ligt!

Onderweg ontdekken ze grote gebouwen die wijncoöperatieven blijken te zijn.
Ze wandelden in de Bairrada, een zacht golvende groene streek, waar voortreffelijke wijnen vandaan komen.
Het Bairradagebied is gelegen tussen de bergen van de Dão en de Atlantische Oceaan. Bairrade is een gebied van circa 18.000 ha groot en is een belangrijke rode wijnproducent in Portugal. Het woord Bairrada is afgeleid van barro, dat klei betekent.
Het gebied is een DOC en de volgende gemeentes maken hier ook deel van uit: Anadia, Mealhada, Oliveira do Bairro, Águeda, Aveiro, Cantanhede, Coimbra en Vagos.
Bairrada is een erg meeslepend wijnproductiegebied: populaire producenten die wijnen produceren met een flink prijskaartje. Ze werken zij aan zij met traditionele wijnbouwers die voortreffelijke wijnen maken op de wijze zoals hun grootouders dat ook al deden.
Het grote wijnhuis van Aguada de Baixo , te midden van de wijngaarden laat al vermoeden dat hier veel te beleven valt, maar voor een pelgrim op pad is daar nu geen tijd voor! Misschien komen we hier wel eens terug met de auto om de wijnroute te volgen die naast de camino loopt.
Onderweg valt hun ook een kleine wijnhuis op waar ze op de muur een stenen schelp ontdekken. Dus ja hoor dit is de juiste richting naar Santiago de Compostela.
Toen ze terug in de bebouwde kom terechtkwamen, viel de mooie wasplaats hun op.
Onbegrijpelijk dat deze nog gebruikt wordt.

We kunnen het ons bijna niet voorstellen.
Nadat ze deze pijlen opmerkten, kwamen ze dichterbij hun doel! Onderweg waren ze de Slovenen en de dames uit Quebec ook tegengekomen. Maar nu waren ze weer nergens meer te bespeuren.
Dit is het lot van de camino dat je kunt ontmoeten en leert loslaten.
Het mooie haventje van Agueda verwelkomde hen en nu op zoek naar de bombeiros voluntários van Agueda.
Pech hier konden ze niet terecht, dan maar op zoek.
De pompiers hadden hun een plannetje meegegeven om zich aan te bieden bij het plaatselijke Rode Kruis. Vol goede moed daar naartoe! Het lag wat verderop in het nieuwere gedeelte van de stad. Daar werden ze met open armen ontvangen. Al snel bleek dat er nog andere mensen aanwezig waren. Het waren echter geen pelgrims maar wel mensen die extra noden hadden. Ze verbleven in de ontspanningsruimte en lagen wat te rusten op de zetels en keken naar de televisie. Dit wordt weer een andere ervaring.
Nadat Luc zeker was van een slaapplaats en na de verfrissing ging hij terug richting het centrum op verkenning.
Zo dit was de laatste dag van de 2de week met reeds meer dan 300km in de benen.
Morgen wordt dit verhaal vervolgd…….

17 mei 2014: dag 10 van Coimbra tot Maelhada – 23km

Hallo,

Toen ik Luc vanmorgen hoorde, vroeg hij mij om al de sympathisanten te bedanken voor hun lieve reacties want dit doet deugd!
Gisteren heeft hij echt genoten van de site seeing in Coimbra. Luc kreeg al gauw door dat hij veel te weinig tijd zou hebben om alles te bezoeken. Daarom besloot hij om er voor te zorgen dat hij van deze stad een mooie indruk kreeg.
De Portugese stad Coimbra heeft tijdens de middeleeuwen gefungeerd als hoofdstad.
De plaats ligt ongeveer 120 kilometer ten zuiden van de stad Porto vandaan. In Coimbra zijn veel waardevolle herinneringen bewaard gebleven die ons meer kunnen vertellen over de afgelopen zeven eeuwen.
De Kathedraal Se Nova pronkt imposant, midden in de stad en verdiende natuurlijk een bezoek.
Deze voormalige zeventiende eeuwse kerk van de Jezuïeten herbergt tegenwoordig de huidige zetel van het bisdom van Coimbra. Binnen zijn er veel Barokke invloeden te bespeuren die de achttiende eeuw met zich meebracht.

De zeer opvallende universiteit van Coimbra De “Universidade de Coimbra” is zeer belangrijk.
Naast de positie als oudste universiteit van Europa en dus ook Portugal heeft het zijn eervolle vermelding vooral verdiend aan de hoogstaande kwaliteit en diversiteit van kundigheid aan wat er wordt gepresenteerd. De universiteit heeft naast de vijf campussen ook nog een enorme bibliotheek, botanische tuin, theater, musea, bioscoop en heel veel prachtige oude gebouwen die samen de universiteit van Coimbra vormen. Niet voor niets is ze onlangs toegevoegd op de lijst van Unesco World Heritage Site.
De kleine gezellige straatjes kregen hem zin krijgen in een lekkere frisse pint. Daar werd even tijd voor gemaakt. Daarna op weg naar het Monasteria de Sancta Cruz.

 

Het mooie interieur met het sublieme orgel trok natuurlijk zijn aandacht.

 

 

Met in zijn achterhoofd de wetenschap dat er terug moest geklommen worden, begon hij aan de terugweg. Rond 18u. kwam hij aan in de albergue. Ondertussen waren er nog 2 Slovenen toegekomen.
De Roemeense vrouw sprak goed Duits en Frans maar ook Hongaars. De conversatie kon hierdoor vlot verlopen.
Vermits er ’s middags reeds goed gegeten was, konden ze hun maag tevreden stellen met een boterhammetje, wat beleg en een tomaat.
Rond 21u. was alles stil in de slaapzaal en kon er gedroomd worden.
Vanmorgen waren ze reeds om 7 u. op stap. Niettegenstaande er wisselvallig weer voorspeld is, valt het nog best goed mee.
Bij de eerste afdaling richting hun doel voor vandaag: Mealhada zag hij een podium waarop een muziekfestival had plaatsgehad. Gelukkig hadden ze van het geluid niets gehoord omdat ze langs de achterkant van het klooster sliepen.
Er waren nog wat late feestvierders die aan het aanschuiven waren aan de hamburgertent.
Langs de Rio Mondego verlaten ze de stad. Al snel komen ze op de kleine wegen en tussen de landerijen.
Onze stappers vertrekken wel samen maar ieder volgt zijn eigen tempo.
Hier dacht hij terug aan de spreuk die enkele dagen geleden in zijn boekje stond:
“Loop langzaam en je vindt weer jezelf terug”.
Zo konden de mooie indrukken op de “harde schijf” gezet worden.

 

Het afwisselend landschap werd onderbroken door enkele piepkleine dorpjes die vaak een verlaten indruk geven. Geregeld doet hij een praatje met de plaatselijke bevolking onderweg.
De mensen doen dan hun beklag over de gevolgen van de recessie. Het lijkt hier vaak alsof de geschiedenis hier 50 jaar heeft stilgestaan en velen hebben armoede.
Bij het zien van de tractor gaan zijn gedachten natuurlijk naar het thuisfront. Geen modern exemplaar maar het kan nog dienst doen.
Het zonnetje is vandaag weer van de partij en begeleidt hen richting Mealhada. Oef ze zijn in de juiste richting…… een beetje verder naderen ze het stadje. Het mooie gemeentehuis te midden van de mooi aangelegde tuin verwelkomt hen.
Nu op zoek naar de mooie albergue, die 2km buiten het stadje ligt en nu maar hopen dat er plaats is.
Gelukkig hebben ze het geluk aan hun kant en zijn ze er welkom. Rond 14u. namen ze hier hun intrek:

Albergue de Peregrinos de Mealhada

Avenida da Restauraçao 30, Sernadelo, Mealhada, Portugal

Zo dat was ook weer geregeld. De grote verrassing was dat hier kon gegeten worden. dus moesten ze hiervoor vanavond geen 2 km. terug stappen.
Ondertussen had hij ook vernomen dat er  twee dames uit Quebec en een andere Roemeen waren. Ze zullen vast en zeker hun ervaringen uitwisselen. Maar daarover krijgen jullie snel meer nieuws.

16 mei 2014: dag 9 van Condeixa-A-Nova tot Coimbra 20 km

 

Hallo iedereen,
Nadat ik, bijna onleesbaar, alles met het potlood in mijn notaboekje geschreven had, probeer ik er nu een leesbaar verslag van te maken.
Na de lange wandeling van gisteren heeft Luc gisterenavond nog een kleine wandeling in het stadje gemaakt. Hij vond het tof om vanop een gezellig terrasje de leuke sfeer op te snuiven. Van al dat wandelen, krijg je natuurlijk ook honger en dat werd opgelost met een lekker visgerecht.
Alvorens te gaan slapen werd alles besproken voor de trip naar Coimbra.
Vanmorgen was het weer vroeg dag en na een goed ontbijt vertrokken ze met veel verwachtingen.
De aangekondigde weersveranderingen kondigden zich luidruchtig aan.
Het rommelde boven in de lucht en al vlug waren de bliksemschichten ook actief.
En alvorens ze het goed en wel beseften doken de regendruppels ook op. Dus het regenzeiltje en de getten mochten uit de rugzak om hun dienst te bewijzen.
Na iets meer dan een uurtje gaf de regen het op en daardoor was alles een beetje afgekoeld en dat vonden onze stappers best goed. Deze extra afkoeling was meer dan welkom. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat hij opteert voor het koude en regenachtige weer van vorig jaar….. dat kan je wel begrijpen hé maar wat afwisseling mocht echt!
In een klein dorpje, aan een kapelletje, werden ze aangesproken door een oude mevrouw. Zij leek best zin te hebben in een praatje. Stilaan maar zeker beginnen ze zich al wat verstaanbaar te kunnen maken en zo konden ze de vrouw verstaan die hen voorstelde een stempel te zetten in hun boekje.
Na wat heen en weer gepraat werden ze uitgenodigd om bij haar thuis een kopje koffie te komen drinken. Binnen de korst mogelijke tijd vertelde zij over haar kinderen en haar overleden man. Met een vriendelijke “obrigado” “dankjewel” namen ze afscheid. Rond 12.30u kondigde Coimbra  zich aan. De pijl wijst in de juiste richting.
Vermits ze vroeg ter plaatse zijn trachten ze zo snel mogelijk een slaapplaats te vinden. Vanop de Alto de Santa Clara kijken ze naar Coimbra.
Nog steeds hoog boven het centrum van de stad zagen  ze het klooster van Santa Clara. De kerk was zeer decoratief versierd In 1331 werd het terrein van het klooster voor het eerst overspoeld door het water van de rivier de Mondego. Direct al begon het weg te zakken in de drassige grond. Desondanks ging men verder met de bouw van het klooster.
Er is een zeer onlangs een albergue geopende binnen de muren van het klooster, met 8 bedden en dit voor 8 euro per nacht. Pas vanaf 14u. konden ze daar terecht!
Ze besloten om eerst te gaan eten in het restaurantje dat ze ongeveer 100m ervoor gezien hadden.
Na de lekkere maaltijd waagden ze hun kans en ja hoor rond 13.30u was er al iemand aanwezig en konden ze hun intrek nemen in hun kamer.
En zoals je wel kan begrijpen was Luc al snel terug op weg om de stad te gaan bezoeken.
Zonder rugzak gaat dat toch vlotter hoor!Coimbra vanaf Alto de Santa Clara
Via het hoogste punt van vandaag, het op 190 meter hoogte gelegen Alto de Santa Clara, van waaruit je Coimbra en het dal van de Mondeo rivier kunt zien liggen, steekt hij de rivier over via de prachtige Ponte de Santa Clara en zo staat hij meteen op een plein in de stad.

Deze mooie vergezichten zijn een echte uitnodiging om zoveel mogelijk te ontdekken.
Eén ding is zeker….. er zal vanavond terug moeten geklommen worden om naar de slaapplaats te gaan. Maar ….. wat de moeite waard is, is veel moeite waard!
Als jullie willen, kan je samen met hem een indruk opdoen van deze mooie stad.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Coimbra_%28stad%29

Tot morgen

 

15 mei 2014: dag 8 van Ansiao tot Condeixa-A-Nova – 34km.

Dag allemaal,

Nadat ze gisterennamiddag en -avond genoten hadden van hun rust, hebben ze zichzelf getrakteerd op een lekkere maaltijd. In het restaurant waren 2 mensen die 40 jaar in Duitsland hebben gewerkt. De gesprekken tijdens hun maaltijd verliepen vlot. De lekkere vis, die op het menu stond, smaakte overheerlijk.
Toen ze dan ’s avonds terug in de brandweerkazerne kwamen, was de Parijzenaar ook aangekomen. Enkele dagen geleden hadden ze hem ontmoet, maar hij had de beslissing genomen om over Fatima te gaan. Bij het horen van zijn verhalen was Luc blij dat hij de gele pijlen had gevolgd. In Fatima was het overvol en druk.
Hun nachtrust had hen goed gedaan en vanmorgen zijn ze rustig vertrokken.
In eerste instantie hadden ze gedacht om tot Rabaçal te stappen, een trip van ongeveer 18km.
Toen ze blij gezind vertrokken, belandden ze al vlug terug in de bosrijke omgeving. De wegen gingen weer behoorlijk op en af en er moest goed geklommen en gedaald worden.
Ze liepen volop op de wegen die afgeboord zijn met stenen.
De zon deed weer haar uiterste best en speelde met hun schaduw.
Stapje na stapje genoten ze van de mooie omgeving.
Al wandelend ontdekten ze dat opvangbakjes aan de stam bevestigd waren nadat een stukje van de schors was weggenomen.

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

 Hars is een taai, kleverig, plantaardig product dat voornamelijk gewonnen wordt uit naaldbomen. Er zijn ook verschillende kunststoffen die harsen worden genoemd. Voorbeelden van zulke kunstharsen zijn polyurethaanhars en epoxyhars.

Hars wordt wel eens verward met gom. Het verschil is dat hars oplosbaar is in alcohol, gom daarentegen is oplosbaar in water.
Toen ze rond 12u. Rabaçal naderden, vonden ze het nog te vroeg om te stoppen.
Na hun middagpauze gingen ze dus verder op stap.
Op zoek naar een cafeetje, dat hen onderweg beloofd was, kwamen ze aan in het parochiehuis van Zanbual. Daar hadden ze een gezellig gesprek met een Luxemburger. Hij kende enkel steden in België o.a Middelkerke.
Ze genoten van het pintje en de cola die hen aangeboden werd. Ze hadden de indruk dat al de bewoners ( een 40tal) van Zanbual aanwezig waren. Ze hadden veel interesse en wilden alles weten over hun ervaringen.
In hun gids hadden ze gelezen dat ze zeker en vast een kijkje moesten nemen in Conimbriga.
De Romeinse ruïnes waren de omweg van 3km waard.
http://en.wikipedia.org/wiki/Con%C3%ADmbriga
Na deze culturele stop begonnen de kilometers toch te wegen en wilden ze zo snel mogelijk hun doel voor vandaag bereiken: Condeixa A Nova werd zo hun bestemming voor vandaag.
In deze mooie residential zijn ze welkom.
Na 34 km op pad zijn en met weer heel veel indrukken zal de douche weer zorgen voor een fijne verfrissing.
En het vervolg horen jullie later!

 

14 mei 2014: dag 7 van Alvaiazère tot Ansiao – 15 km.

Dag allemaal,

Hier zijn we weer met meer nieuws.
Na een toeristische wandeling in het stadje, kreeg hij zin in een hapje en een drankje. In het plaatselijk café, dicht bij de kerk, was het schijnbaar moeilijk om aan eten te geraken.
Na wat overleg, met handen en voeten, mocht hij rond 19u. terugkomen want dan zou de kokkin aanwezig zijn. Zo gezegd zo gedaan en na zijn pintje trok hij er nog even op uit. Maar toen hij zich opnieuw aanmeldde, kon hij schijnbaar zijn maag daar niet vullen.
Op zijn wandeling had hij nog een kippenrestaurant gezien, dus dan maar daar naartoe. Dit was dan ook weer geregeld.
Toen hij terug in de Bombeiros aankwam en zijn weg voor de dag van morgen bekeek, kwam hij samen met Istvan al snel tot de beslissing om te kiezen voor een kortere wandeling en de voorziene lange wandeling op te splitsen.
Dit omdat de voorbije dagen bijzonder intensief waren geweest en hun lichaam wat rust verdiende.
In zijn dagboekje, waarin elke dag een spreuk staat, stond immers dit Afrikaans spreekwoord vermeld: “Geef je voeten rust maar ook je hart!”
Dus wordt hun doel voor vandaag: Ansiao.

 

 

 

 

Vanmorgen hebben ze wat langer geslapen en dat heeft hun deugd gedaan.
Na het gewone ritueel vertrokken ze ontspannen aan hun trip.
Het parcours werd al snel vrij pittig,want de hellingen waren niet te onderschatten.  Maar als beloning werden ze getrakteerd op de mooie vergezichten. De zon was weer zeer actief aanwezig en daardoor werd hun drinkbus gretig aangesproken.
Sinds gisteren ontdekten ze weer de blauwe pijlen die richting Fatima wijzen. Zo zie je maar dat je vanuit verschillende richtingen je doel kunt bereiken. De blauwe pijlen wijzen naar het zuiden en de gele naar Compostela en dat zijn degenen die Luc en zijn Hongaarse vriend volgen.
De citroenboom pronkt fier in het zonnetje en dit in tegenstelling met één van de ruïnes die volop aanwezig zijn.
Zoals je kunt merken, is hier nog heel wat restauratie nodig.

De oeroude Romeinse wegen zijn nog alom aanwezig en geven een zeer speciaal karakter aan de omgeving.
Toen ze na ongeveer 14 km rond 11u. Ansiao zagen liggen, waren ze blij dat hun wandeldag er bijna op zat. Dan op weg naar de Bombeiros in de hoop dat daar plaats was.

Avenida Doutor Vitor Faveiro. Ansião. 3240-153 Ansião. Telefone 236670600

Een prachtige kamer is hun domein voor vannacht.
De goede douche is een echte verkwikking.
Na een siësta zijn ze van plan om het stadje een bezoekje te brengen. Daar horen we morgen zeker meer over.

13 mei 2014: van Tomar naar Alvaiàzere – 32 km

Nieuwe berichten van Luc,

Op stap in Tomar……wat had je anders gedacht.
Maar eerst was de verfrissende pint op een terrasje meer dan verdiend.
Toen hij nadien bij de kerk toekwam, ging die net voor zijn neus dicht.
Even een toertje rond de kerk gedaan om hopelijk toch nog een open deur te vinden…..echter zonder resultaat. Dan moest hij maar genoegen nemen met de buitenkant.
Al snel ontdekte hij dat er in heel Tomar een grote invloed van de tempeliers op te merken viel, want zelfs op de straatstenen waren de kruisen ingewerkt.
Het zou ons veel te ver leiden om alles te vermelden wat Luc onderweg tegenkwam in Tomar. Via deze link kunnen jullie zelf even een kijkje nemen van wat deze stad allemaal te bieden heeft:

http://pt.wikipedia.org/wiki/Convento_de_Cristo

Tijdens zijn stadswandeling ontdekte hij het restaurantje waar hij voor
€ 9.40 lekker gegeten en gedronken heeft alvorens naar zijn slaapplaats terug te keren.
Eerst even een kijkje nemen op de droogzolder, waarop ze de was hadden mogen hangen en dan kwam rond 21u. de verdiende rust na een intensieve dag.
Vanmorgen om 7.15u waren ze weer vol energie en met goede moed op stap richting Alvaiàzere. Volgens de gegevens zou dit 32 km zijn en met de hitte die voorspeld werd…. belooft dat.
Zoals in elke grote stad is het ook hier moeilijk om op de juiste weg te geraken. Het wordt bijna een speurtocht.
Hun ogen, zoals radars, zoeken naar de pijlen.
Gelukkig lukt het hen en komen ze bij “Pointe de Peniche” aan, vanwaar ze weer konden genieten van het afwisselend landschap.
Tijdens hun wandeling zorgden o.a. het vingerhoedskruid en de wilde orchideeën, voor een prachtig kleurenpalet.  Gewoon indrukwekkend!
Gelukkig konden ze geregeld beschutting zoeken in het bos, want het was bloedheet. In de volle zon zeker 30°C. (Daar kunnen wij hier momenteel enkel van dromen.)
Portugal is een bosrijk gebied. Eén van de meest voorkomende en belangrijkste bomen van het land is de eucalyptus. Het is een makkelijk herkenbare boom door het typerende blad en natuurlijk de bekende geur. De eucalyptus groeit voornamelijk in de binnenlanden rond Santarém en Coimbra. De boom, die maar liefst 70 meter hoog kan worden, komt oorspronkelijk uit Australië en kent inmiddels zo´n 600 verschillende soorten. De eucalyptus globulus, die in Portugal groeit, is de enige soort die tijdens de bloeiperiode van oktober tot maart mooie witte bloemen krijgt. Het bekendste kenmerk van de boom is de geur, die wordt veroorzaakt door de etherische oliën in de bladeren. Deze oliën worden veelal gebruikt als desinfecterend middel of medicijn bij verkoudheid, bronchitis of soortgelijke klachten. Daarnaast wordt de eucalyptus veel gebruikt in de papierindustrie.
Onderweg stonden ook veel fruitbomen waaraan de Nisperos hangen… zoiets als mispels. Een vrucht waarvan confituur gemaakt wordt.
In de kleine dorpjes staan veel kleine huisjes die leegstaan en onderkomen zijn. Het lijkt wel alsof de geschiedenis hier heeft stil gestaan.
De bakkersvrouw, die brood aan huis bracht, wees hen in de juiste richting en een beetje verder stond ze te wachten bij de volgende pijl. Ze zorgde ervoor dat ze zeker niet verloren liepen want ze vond het bijzonder wat ze deden. Als dank kocht Luc bij haar een rijsttaartje. Deze extra energie smaakte overheerlijk.
Het klimmen en dalen kwam regelmatig aan bod en was in de volle zon een zware opdracht.
Toen ze bijna hun doel hadden bereikt, gingen ze samen een pintje drinken in een benzinestation.
Op de parking stond een brandweerwagen en brandweermannen stelden hen voor om mee te rijden naar de Bombeiros Voluntarios die net buiten het dorp lag.
Maar daar wilden onze stappers niets van weten. Een grote geruststelling voor hen was dat er plaats was en zo stapten ze gezwind verder naar hun slaapplaats.

Rua dos Bombeiros Voluntários
Alvaiázere    Telefone 236650510
Ze kregen een kamer voor 2 personen toegewezen en de konden genieten van een zalige douche.

 

Nadien trok Luc naar het dorp op zoek naar een hapje en een drankje.
Maar …… dat is nieuws voor morgen!

12 mei 2014: dag 5 van Golega tot Tomar – 29km.

Bericht van Luc vanop de Portugese route,

 

 

 

 

Zoals voorzien, ging Luc gisterenavond eventjes op ronde in de buurt.
Het stadje gaf een bijzonder cleane indruk.Veel mooie witte huisjes en uitzonderlijk proper.  Golegã is een klein plaatsje in de Portugese Ribatejo.
Wie er nog nooit van gehoord heeft en er toevallig eens doorheen rijdt, zal op het eerste gezicht niks bijzonders opmerken. Maar?
Wanneer je de details beter gaat bekijken, zal je overal verwijzingen naar paarden vinden. Zoals een rotonde gedecoreerd met alle mogelijke brandmerken van fokkers van het bekende Portugese paardenras de Lusitano en gevels van huizen waarvan velen versierd met een hoefijzer of een ander symbool dat met paarden te maken heeft? Het normaal gesproken slapende stadje Golegã wordt één keer per jaar omgetoverd tot het bruisende centrum van de paardenwereld in Portugal waar ook mensen van ver buiten de landsgrenzen op afkomen.

Omdat hij ’s middag in het cafeetje een belegd broodje, met een snede warm vlees, had gegeten besloot hij om zijn maag niet te overbelasten en als avondmaaltijd wat brood met kaas te eten.

Samen met Istvan, de Hongaar, heeft hij genoten van een zalige nachtrust in de feestzaal boven de bombeiros voluntários. Na een ontbijt, voor €1,70 per persoon , ging hij samen met Istvan op pad.
Het doel voor vandaag is Tomar.
Ze volgen heel nauwkeurig de aanduidingen en lopen zo het dorp uit. Het landelijk gebied met veel paardenfarms is een wondermooi tafereel tegen de helderblauwe hemel.
Het pad slingert door het landschap, soms asfalt, soms zand en ook vaak heuvelachtig. Zo komen ze in, het ietwat spookachtig, verlaten dorp Guinta da Cardiga. Het lijkt echt of de wereld hier heeft stilgestaan. Het zou een mooi decor voor een film kunnen zijn. Er staat een indrukwekkend gebouw.

Het paleis ligt halverwege tussen Golegã en Junction. Het kasteel Cardiga werd geschonken door D. Afonso Henriques in 1165, de Templar Order. Koning Filips II , was een van de vele vooraanstaande gasten van dit huis. Later, werd het een boerderij met woonhuizen, een kapel, stallen, schuren, huizen voor bedienden en hospices.
Momenteel ligt alles er verlaten bij.

De Portugezen onderweg zijn niet zo spontaan als de Spanjaarden, maar als het ijs gebroken is, valt het best mee en kan er een glimlach of een goedendag af.

De afwisselende weg zorgt voor mooie impressies.

 

 

 

Onderweg kan men vaak in kleine cafeetjes voor een prikje een koel pintje drinken en een broodje eten. Dit keer moest hij er maar € 1,80 voor betalen. (Iets minder dan bij ons hé!)
Eigenlijk kan je het voor die prijs niet meesleuren in je rugzak. Maar een pelgrim moet er altijd zorg voor dragen dat hij voor alle zekerheid wat voorraad meeneemt.
Het stappen loopt zo vlot dat ze alvorens ze het goed en wel beseffen bijna hun doel bereiken.
De laatste klim vraagt nog een extra inspanning en daarna gingen ze snel op zoek naar een overnachtingsplaats. Dat was vlug geregeld.

Bombeiros Municipais De Tomar

Rua de Santa Iria 2300-475 Tomar

+351 249 329 140

Na een wasje en een plasje, weer terug fit en daarna op verkenning in Tomar.

Tomar, waar ooit de Orde van de Tempeliers was gevestigd, is een charmante stad met een grote artistieke en culturele rijkdom. Het visitekaartje van de stad, het klooster Convento de Cristo, is een van de belangrijkste Portugese bouwwerken uit de renaissance.

Zo dit was de start van de 2de week. 
Morgen weten we welke indruk de stad op Luc heeft nagelaten!